اسلوین خوش شانس Lucky Number Slevin ***

(درجه بندی: R)
یک فیلم نه تنها خوش ساخت بلکه خوب و قابل تامل از هالیوود. بعنوان سرگرمی توصیه می شود که بجای بعضی فیلم های ضعیف تر، مصرف شود.
فیلمنامه یه چیزی تو مایه "حافظه" و "مظونان همیشگی" است، ولی با اینکه نقاط ضعف آن دو فیلم از این شاید بیشتر باشد، به هر حال یک سروگردن پشت سر اونا می ایستد. به اونائی که فیلم رو ندیدند، نمی خوام سرنخ بدم، ولی اگر حواسشون از اول فیلم جمع باشه و مثل من گیر نسخه پرده ای فیلم نیفتاده باشند، می توانند با کمی تحلیل شرلوک هلمزی، پی به نکات زیادی ببرند و آخر فیلم مثل من شوکه نشوند و 3 ستاره به فیلم ندهند! لازم هم نیست زیاد از گفتگو ها سر در بیارین تا از فیلم سردربیارین. طی یک صحنه شیرفهم کن به سبک داستان های جنائی آگاتا کریستی، همه چیز به صورت تصویری به آگاهیتان خواهد رسید.
حالا ممکن است بپرسید با این همه بدگوئی، این 3 ستاره دیگر چیست؟
فیلم های اینطوری (مثل مشابهات نام برده) اصولا فیلم های جذابی هستند، نه تنها برای بار اول تماشا، بلکه برای خیلی ها حتی بار 2 و 3 هم، جذابیت دارند. چون خیلی ماجرا ها در بار اول بطور کامل برای تماشاچی روشن نمی شود. مخصوصا تماشاچی سینما یا تلویزیون که کنترل دم دستش نیست و خیلی ها ممکن است از این طور فیلم ها خیلی خوششان بیاید (غیر از پدر من که هنگام تماشای مظونان همیشگی از شبکه چهارم، با گفتن اینکه "من که هیچ جذابیتی در این فیلم ندیدم" خواب را ترجیح داد!).
ولی از سوی دیگر، احتمال اینکه کسی این فیلم ها را بعنوان فیلم های برتر زندگیش انتخاب کند، به همان نسبت کم است. چون پیچیدگی داستانی و فرمی و شوک های حاصله، هیچوقت نمی تواند جای هنر نمایش روابط انسانی را که سبب ماندگاری ابدی یک اثر هنری می شود، بگیرد.
نقطه ضعف خیلی مهم: نحوه پایان قضیه لوسی لیو (بازی و شخصیت لوسی لیو در این فیلم خوب ارزیابی شده که بجای خود. ولی این نحوه پرداخت اخر قصه و لااقل این کلک ویژه، زیادی رو است و یادمان می اندازد که داریم یک فیلم هالیوودی تماشا می کنیم!)
نقطه قوت مهم: بازی بروس ویلیس. رفتار های دو شخصیت اصلی، بی مقدمه و غیرمنطقی نیست، ضمن اینکه مثل قهرمانان کلاسیک نیست بلکه بیشتر مثل ضدقهرمانان پست مدرن است.