نمی دونم از علائمه پیریه یا آلزایمر؟ حالا بگم بلکه دلی شاد بشه!

راستش بچه تر که بودیم، میان بازیگران زن از اونائی که یه طوری معصوم بنظر میرسیدن، بیشتر خوشمون میامد و یه طورائی احساس ناموسی هم بهمون دست میداد که "بعله دیگه اینا جای خواهرای ماهستن و اینا" و مثلن صفا می کردیم که تو فلان فیلم آبجی حجابش خوب بوده و یا اینکه آبجی نیکول کیدمن خیلی به شوهرش وفاداره و ازدواجشون پایداره و اینا و خلاصه در عالم خود بودیم دیگه(جهل چیز بدیه، نه؟). تا یه چن تا فیلم سانسور نشده دیدم و متوجه شدم که مثل اینکه معیارهای زندگی خیلی فرق داره.

راستش من از بین بازیگران زن کنونی، از کیت بلانشت (الیزابت، بهشت) خوشم میاد، همونطور که مثل خیلی جوونهای دهه قبل از ژولیت بینوش هم خوشم میاد (همون قضیه معصومیت). اون روز پای اینترنت داشتم وبگردی می کردم که یهو گفتم بذار یه چن تا عکس های این هنرپیشه محبوبم رو نگاه کنم. حالا تصورشو بکنید، اونقدر سلولهای خاکستری وضعشون خرابه که گوینت پالترو رو به جای کیت بلانشت جستجو کردم! حالا منو بگو هی دارم عکسهای گوینت پالترو رو نگاه می کنم و پیش خودم می گم "وا...این چرا اینجوریه؟ ای وای این عکسش چقدر قیافش فرق کرده....واه واه، یعنی من از این بشر خوشم میاد؟....اهه چه جالب من نمی دونستم این تو هفت هم بازی کرده" و همینطوری داشتم نق می زدم تا رسیدم به عکس های فیلم شکسپیر الوات (که همزمان الیزابت بود و خیلی هم اون موقع ها بدم آمد ازش) که دوزاری شترق افتاد تو سرم که ای دل غافل یه ربع ساعته داری یکی دیگه رو دید میزنی و عرق شرم و الباقی...جالبیش اینه از وجدان دردی که گرفته بودم (بابت این اشتباه ناموسی) دیگه عکس های یارو اصل کاری رو هم نگشتم تا نگاه کنم.

نکته توضیح المسائلی: بعضی وقتها بچه ها چیزای بنظر غریبی رو تو رساله ها پیدا می کردن و مایه خنده و شوخی قرار می دادن. از جمله، احکامی درباب اشتباه گرفتن زوجه و از این چیزها! حالا بعد از این تجربه شخصی، بنظرم میرسه رساله باید هم عموم مردم (شامل مبتلایان به آلزایمر و پیری زودرس) رو در نظر بگیره.