شيفتگی معنادار فوکو به شهادت و مهدويت

نوشته‌های فوکو درباره انقلاب ايران که بر مشاهدات شخصی و ديدارهايش با رهبران انقلاب استوار است، گزارشی ناب نيست؛ بل‌که شور و شيدايی يک فيلسوف پست مدرن را به رويداد انقلاب در کشوری جهان سومی بازمی‌تابان

ديديه اريبون، عضو تحريريه مجله نوول ابسرواتور و دوست فوکو و زندگی‌نامه‌نويس‌اش، تصريح کرده است نقدهايی که بر «خطا»ی فوکو درباره انقلاب ايران می‌شد و طعنه‌هايی که روشن‌فکران بر او می‌زدند بر افسردگی او می‌افزود و فوکو جز در يکی دو مورد به هيچ يک از نقدها پاسخ ننوشت و از آن پس ديگر به ندرت درباره موضوعی در زمينه سياست و ژورناليسم سخن گفت.

فوکو که سخت آموخته بينش‌های نويسندگانی مانند مارکی دوساد و ژرژ باتای بود، مرگ و درد را زمينه بنيادی آفرينش انسانی و خلاقيت هنری و فکری می‌دانست و اصالت زندگی را بر پس‌زمينه‌ای از زجر و مرگ تعريف می‌ک

REF: BBCPersian.com