1-شایعه پراکنی کار بدیه. یه مدت می گفتن تو اسلام هم، غیبت کردن وتهمت زدن گناه زیادی داره. مثل اینکه تازگی ها این چیزا عوض شده نه؟
2-دلتنگی وطن داشتن، چیزه خوبیه. شاید کسی تشویش بشه و از وطنش مهاجرت نکنه و ثوابی داشته باشه.
3-بعضی وقتها که می خوام بعضی چیزها رو برای خودم یاداوری کنم، یا وقتی از خودم می پرسم "خدایا من چرا اینجام؟"، کافیه لحظاتی به رادیو یا تلویزیون رسمی یه ایران "کانکت" بشم، تا برای مدتی آرام بگیرم. البته، خوشبختانه چیزهای دیگری هم برای این "رسیدن به آرامش" وجود داره؟
4-این سایت خیلی دوست داشتنی یه. یه مدت که دنبال ویزا و اینا بودم، کارم این بود که مثل دیوونه ها می نشستم و این سایت رو می خوندم که بقول "فرهاد جعفری" پیشبینی کنم فردا چی می شه؟ جنگ میشه؟ آشتی کنون می شه؟ بعضی از آدم های عاقل هم می گن "لابلای هر اراجیفی شاید بتوان رگه هائی از حقیقت رو دید زد".
5-متاسفانه (؟ یا خوشبختانه؟) سیستم های توتالیتر، فقط ضررشون به خودشون نمی رسه، بلکه جامعه رو هم به چنان روزی می اندازند که درست کردنش خیلی دشوار بشه.
6-"تاکنون بسياري از شخصيت‌ها با اين عقيده همراهي کرده‌اند، اما هيچ‌کس تاکنون نتوانسته است مدرکي تاريخي و علمي که اهل علم را متقاعد کند، ارائه دهد." وقتی خود نویسنده، همچین جمله ای رو در باره ادعا یا اتهامی که داره مطرح می کنه، بطور صریح بنویسه، ولی باز اتهام ها شو علیه یک آدم بی دفاع بگه، بهش چی می گن؟ لابد آزادی بیان؟؟ تا حالا، آگاهان تصور می کردن آزادی بیان یعنی اینکه هرکسی بتونه حرفشو براساس دلیل و منطق بیان کنه و بقیه هم بیان بر اساس عقل و منطق، جواب بدن. وقتی طرف خودش می گه "من خودم قبلن بهتون گفته باشم که هیچ مدرکی در این باره وجود نداره ها، حرف بیخودی نزنین"، این غیبت و شایعه پراکنی رو چی باید اسم گذاشت؟؟ اوج شناعت، نهایت لئامت، جوی آب و خونی که از یک کشتارگاه روانه، آشغالای یه بیمارستان جذامیها، ذهن بیمار. کافین؟
7-قبلنا می گفتن بعضی چیزا گناه داره. ولی می گن الانها، اگر بخاطر خشنودی خدا و مبارزه با دشمنا، کسی بعضی کارا رو انجام بده، ثوابم داره.