بعضی وقتا یه چیزائی باعث می شه چیزای دیگری رو فراموش کنیم. خیلی آروم و زیرزیرکی. بطوریکه خودمون هم متوجه نیستیم که چیز مهمی را فراموش کرده ایم.
تو زندگیمون خیلی چیزا رو نمی دونیم. خیلی چیزا رو هیچوقت نمی فهمیم و اصلن قرار هم نیست بفهمیم. خیلی چیزای خیلی مهم رو. قرار نیست بدونیم از کجا می آییم و آمدنمون بهر چیه؟ زندگی اخروی وجود داره یا نه؟ روح و متافیزیک چی؟ آفریدگاری هست یا همه چی تصادفی بوجود آمده؟ اگر هم حس کنیم فهمیده ایم که پروردگاری هست، هیچوقت نخواهیم فهمید که از کجا آمده یا صفاتش چیه؟ یا زندگی همش جبر و سرنوشته یا اختیاره و همه چی دسته خودمونه؟ هیچوقت نخواهیم فهمید بهشت و جهنم مطابق تصورات مسلمانهاست یا مسیحی ها*؟ و اصلن مرگ چیه و چطوری اتفاق میفته و خیلی چیزای دیگه....
همه این ندانستنی ها، ولی باعث میشه که یه چیز اساسی رو کاملن از یاد ببریم. اینکه یه روز، همه اونا که برامون مهم هستن، نخواهند بود و یک روز هم، خودمان نخواهیم بود. به همین سادگی، مثل یه فوت.
بدون شک، در این بازی مرگ، هیچ کاری از دستمون برنمی یاد، و خیلی ساده، فقط شاهدیم. شاهدیم به این نسل کشی روزگار. هرکدام از ما که در گوشه ای از دنیا هستیم، وقتی پس از مدتها دوری، گذرمون به دیارمون بیفته، باید آمادگی شنیدن خبر مرگهائی که ازمون پنهان شده رو داشته باشیم.

* زیرنویس:بعضی فرق مسیحی بخاطر اعتقاد به رحمانیت بی نهایت خدا، وجود جهنم را باور ندارن و معتقدن جهنم به معنی دوری از خدا خواهد بود و نه مثل وعده هایی که به ما داده شده، محل شکنجه و دباغی!