فکر می کنم سال 65 بود. در اوج جنگ با عراق. داشتم اطلس گیتاشناسی رو ورق می زدم و اطلاعات کشورها رو می خوندم. به عراق رسید. کشور دشمن و کافر. اون بچه چند ساله، در قسمت ترکیب جمعیتی، چیزی رو خوند که نمی تونست درک کنه: "اکثریت جمعیت: شیعه". بعد از بیست سال هنوز یادمه.که چقدر تعجب کردم. چرا دو تا کشور شیعه داشتن به وحشیانه ترین شکل با هم می جنگیدن؟ سر چی؟ بازم یادمه که با اون تفکرات بچگانه برای خودم اینطور توجیه کردم که لابد اون شیعه ها اصلن تو جنگ نمی یان و رزمنده های ما در جبهه ها دارن سنی ها رو می کشن. و چقدر ساله که هنوز دارم همه چیرو توجیه می کنم. و چقدر ساله که همه افتخارمون شده که همه چی رو توجیه کنیم.

همون سالها بود، کمی پس و پیش شاید، که داشتم کتاب اطلس جغرافیائی دیگری رو (مال سالهای قبل از انقلاب موسسه سحاب) وارسی می کردم. در مورد ایران، نوشته بود: کشور شاهنشاهی ایران. به آن یکی کشورهای شاهدار درس حسابی که رسیدم، نوشته بود: کشور پادشاهی مشروطه هلند یا مثلن نروژ یا بریتانیای کبیر. از پدر پرسیدم که "چرا اون موقع ها مال ما رو شاهنشاهی می نوشتن و نه پادشاهی مشروطه؟"
گفت" شاه ما اصلن قبول نداشت که حکومتش مشروطه است". یادمه که بنظرم رسید حالا دیگه بیشتر درک می کنم که چرا 22 بهمن رو جشن می گیریم.

چند سال پیش، جائی خوندم که به شاه گفته بودند که "اعلی حضرت همایونی، خیلی جا ها شاه دارند. مثلن سوئد هم شاه دارد. ولی شاه سوئد سلطنت می کند نه حکومت". و شاه هم با همان تبختر شاهی گفته بود که "هر وقت مردم ایران هم مثل مردم سوئد شدند، من هم فقط سلطنت خواهم کرد". اینبار هم به پدرم گفتم، گفت "یکی نبود که بگه تا وقتی که تو حکومت کنی که ملت ایران مثل ملت سوئد نمی شن"