تلویزیون، مستندی که چند سوئدی درباره زندان گوانتانامو ساخته بودند، نشان می داد. خلاصه اینکه فیلمسزان فضول، به ارتش آمریکا زنگ زدند و خواستند که بازدیدی از محل داشته باشند. جالب اینکه ارتش خودش تور هفتگی کوچکی برای توریست ها داشت که فیلمسازان هم با آن در منطقه گشتند و البته به داخل زندان راشون ندادن.
ولی اصل چیزی که برایم جالب بود، توصیفات زندانی های آزاد شده از "شکنجه های مخوف" این زندان بود: پخش آهنگ های غربی (مثلن از کریس کریستوفرسون!)، پخش یک آهنگ پشت سر هم تا جائیکه اعصاب زندانی خط خطی شود. نمونه های دیگر: ترساندن با سگ و مالیدن سگ به زندانی های مسلمان، ماساژ اجباری زندانی ها بدست سربازان زن (جای بچز ندید بدید ایرانی خالی!)، ایستاده نگهداشتن، رد کردن سریع آتش و چیزائی در همین مایه ها...
نمی دونم بخندم یا ...؟ در اینکه در این زندان مواردی از نقض حقوق زندانی ها اتفاق افتاده که شکی نیست، ولی یا اینا خودشونو زدن به اون راه یا نمی دونن شکنجه یعنی چه! (یکی می گفت فلانی تو یه روز سی هزار تا از کفار رو با شمشیر دو نیم کرد، بهش گفتن یا نمی دونه شمشیر چیه، یا نمی دونه دست چیه!)
خانه یه یک خانوم ژنرال بازنشسته آمریکائی (که یه مدتی مسولی چیزی در ابوغریب بوده) هم رفتن و باهاش صحبت کردن که شدیدن از این همه شکنجه و نقض حقوق بشر در گوانتانامو و بویژه ابو غریب شاکی بود! جالب اینه که در مورد ابوغریب، کسی نیست بگه "بابا اینا که اونجا زندانین، زندانی سیاسی یا خبرنگار و یا وبلاگ نویس نیستن ها، بلکه بعثی های سابق هستن که تا دیروز مردم کشور خودشونو، تیکه تیکه می کردن".
در ضمن، در فیلم مردم شهید پرور فلوجه عراق هم نشان داده شدند که با شور و شعف مومنانه 2 تا سرباز آمریکائی رو لینچ (قطعه قطعه) می کردن!