سامرست موآم (شاید هم یک نویسنده دیگر) گفته است: "چیزی که همیشه در ایجاد دوستی های صمیمانه با دیگران برای من مانعی بوده است، این مسئله است که اگر ساده و صمیمی رفتار کنم حمل بر سادگی و گیجی و کودنی می شود و اگر در رابطه زرنگ و خوددار باشم و به اصطلاح دستم را رو نکنم، حیله گر و گول زن و مکار تلقی خواهم شد." (نقل به مضمون)
این مسئله، مطمئنن بیانگر یکی از موانع در ایجاد صمیمیت های دوستی های کودکانه و بویژه نوجوانانه و جوانانه، در سنین بالاتر است. بطوریکه دیگر در سنین بالای 22-23، دوستی های جدید بیشتر به شکل آشنائی محترمانه درمی آید. به هرحال، در تغییر ویژگی های روابط دوستانه، چیزهای دیگری هم دخیل هستند.
اول شب زنگ زدن و تا پاسی از شب گپ زدن و حرف های کهنه را دوباره گفتن ولی از ته دل لذت بردن، از ته دل تلاش کردن برای کمک یا راهنمائی دوستی که مسئله ای را پیش کشیده است، الکی و بی دلیل ول گشتن در خیابان و پارک، سینما رفتن بدون اینکه لزومی باشد، نوارهای جدید را مبادله کردن، هفته ای چند بار به هم زنگ زدن و برنامه های زندگی را باهم هماهنگ کردن، همه و همه مخصوص دوستی های سالهای زیر (مثلن) 22-23 سالگی است و فقط می توان خاطرات آن روزها را بیاد آورد.
بنظرم می رسد با افزایش سن، علاقه به این چیزها که گفتم بطور طبیعی کاهش می یابد، یعنی فقط نمی توان گفت چون پایه (منظور پایه میز و اینا نیست ها) پیدا نمی شود، آن کارها را نمی شود کرد. یعنی حتی اگر وقت و رفیق پایه هم باشد، شاید دیگر ول گشتن در خیابان، مزه آن سال ها را نداشته باشد.
یک نویسنده ناشناس (یعنی خودم!) هم گفته است: "آنانکه فکر می کنند حیله گری و زرنگی از فضایل است، سری به زندانها و بازداشتگاه ها بزنند تا با زرنگ ترین، هفت خط ترین، و زبان بازترین آدم های روی زمین آشنا شوند".