آنقدر از این نوشته بدم آمد که حیفم آمد دیگران را هم به خواندنش مهمان نکنم. آنچه از سطرسطر این مطلب طنز برمی آید، بیزاری از هرگونه پویائی و امید است. پیام این متن، خیلی روشن است و در میان خارج نشینان، خیلی هم طرفدار دارد. خیلی از ما که با هزار ترفند از خانه پدری گریخته و در ناکجاآبادی از ناکجاآبادهای جهان برای خود با هزار مصیبت، دفتر و دستکی به هم زده ایم و خیمه و خرگاهی برپا کرده ایم و با تابعیت دوگانه دلخوشیم و منتظر نیم بها شدن بلیط هواپیمائیم تا به وطن هم سری بزنیم و پزی در کنیم تا خستگی صندوقداری در والمارت و دلیوری پیتزا از تنمان درآید، باید هم بعضی چیزها را بکوبیم.
ای خدا چه بر سر ما ایرانیها آمده است.....

بیابان را، سراسر، مه گرفته است
چراغ قریه پنهان است