آدمى كه در ميانه زندگى به پايان رسيد
سید برت هم رفت. کسی که در لبه تیز تیغ نبوغ خوش خوشک چند قدمی زد ولی لغزید به عالم جنون. "نیمه تاریک ماه" نام آلبوم سال 1973 گروه پینک فلوید است. سید برت یکی از تشکیل دهندگان گروه بود ولی بیشتر از 2 سال نتوانست کار کند و پس از بروز نشانه هایی از رفتار نامعمول و غریب، رفت تا زندگی دور از خلایق و نوع خاصش را داشته باشد. هیچوقت جائی نخواندم که تا چه درجه ای مشکل داشت. ولی این مسئله بی نظیر، برای گروه منبع برکات فراوانی شد. سید برت مثل یک عزیز از دست رفته، منبع الهام شد برای چند تا از بهترین آثار موسیقی تاریخ هنر. اینکه آفرینش یک اثر هنری چقدر به الهام و احساس خالق وابسته است، امر آشکاریست. سید برای پینک فلوید شد مثل محبوب های ابدی برای بعضی هنرمندان دیگر: مثلا شمس برای مولانا. وی همه چیزهائی که از یک هنرمند، یک اسطوره و افسانه می سازند را دارا بود: نبوغ، جوانی، آسیب پذیری، افسردگی، خودویرانگری، خلاقیت هنری و غلطیدن در کام جنون، یک جنون رمانتیک و انفعالی. خیلی ها دارای این مشخصات بوده اند ولی شانس این را نداشتند که دوست و منبع الهام بهترین گروه تاریخ موسیقی مدرن باشند.
رفتنش یادمان میندازد که یک نسل از بزرگترین موسیقیدان های روی زمین دیگر پیر شده اند. یادمان میندازد که اگرچه بعضی هاشان هنوز فعال اند و از دوره اوجشان فاصله چندانی هم ندارند، ولی تا چند سال بعد جایشان خالی خواهد شد و متاسفانه دیگه کسی نیست که جایشانرا بگیرد. حکایت نسل آهنگسازان راک چند سال اخیر، مثل حکایت نسل ماست: نسل سوخته. دریغ از یک گروه که نشانه این دوره باشد در چند ده سال بعد.