نکته جالبی که اخیرن دریافتم این است که رادیو و تلویزیون کانادا (بویژه خبرگزاری CBC ) به محض شدت گرفتن کشتار فلسطینیان (و حالا هم که لبنانیها) بدست ارتش اسرائیل، تعداد برنامه های درباره ستم ها و بلاهائی که بر سر یهودی ها در جنگ جهانی دوم آمده است را افزایش می دهند. محصولات پخش شده، علاوه بر فیلم های سینمائی، بیشتر مصاحبه با یهودی های بازمانده از اردوگاه ها به همراه پخش فیلم های باقیمانده از آن دوران است که با لحن بسیاربسیار مظلومانه و رنج کشیده و با لهجه انگلیسی قابل قبول (نه مثل لهجه دافعه انگیز عرب ها) و با چشمان اشک آلود از خاطرات آن روزها می گویند. بیشتر اوقات یهودی جوانی هم (نماد نسل جوان و قدرقدرت) نقش مصاحبه کننده را دارد که مصاحبه شونده را تشجیع و ترغیب می کند تا بیشتر و بیشتر شرح رنج و درد های خود و قوم خود را بگوید تا دل غربی ها بیشتر کباب شود. در اینکه تعداد کثیری یهودی در آن دوران دچار رنج و ستم در ابعاد باورنکردنی شدند، هیچ شکی نیست. ولی مثل اینکه تا وقتی همان تعداد (از نظر خودشان 6 میلیون) مسلمان دچار همان بدبختیها نشوند، اسرائیل و حامیان آن دست بردار نخواهند بود.
یک مسئله مهم دیگر اینکه بحث دشمنی اسرائیل و مسلمانان به اعتقادات ارتباطی ندارد، بلکه به یک قضیه هویتی، قومی، نژادی و جغرافیائی بدل شده است. مثلن این همه دانشجو و استاد مسلمان (ایرانی و عرب) و یهودی در کانادا و آمریکا هستند، که جدن ترجیح می دهند از همکاری و ارتباط با همدیگر بشدت اجتناب کنند! یعنی در این دعوا، میان آدم اسمن مسلمان ولی باطنن لائیک و سکولار با مسلمان مومن و معتقد فرقی نیست. حتی مسلمانی که زبانن و عملن دوستی خود را به اسرائیل نشان دهد، درنهایت دوست تلقی نخواهد شد. البته یک مقداری هم از این مسئله، به ریشه نژادپرستانه یهودیت و بویژه صهیونیزم مربوط است.
نمی خواهم عجولانه تحلیل کنم، ولی واقعن خیلی ها دلیلی نمی بینند بر دشمنی با ایده تجمع یهودیان و تشکیل یک کشور در نقطه ای از دنیا حتی در قلب مناطق اسلامی و محل فعلی آن بین رود اردن و دریای مدیترانه. ولی به شرط اینکه این قضیه با تلاش برای جلب رضایت نسبی ساکنان قبل تر آن ناحیه (هرکجا می خواهد باشد) صورت می گرفت. ظاهرن ایده های اولیه ظهور صهیونیزم مبتنی بر خرید همه زمین های منطقه مورد نظر از اعراب بود. چیزی که تا سالهای 48-1947 هم کمابیش انجام می شد. ولی با حمایت همه جانبه کشورهای غربی از اسرائیل و طرح اولیه تقسیم ناعادلانه، روند تصاحب بزور و ددمنشی جای سیاست ورزی و معامله را گرفت. اسرائیل با پشتگرمی به آمریکا و غرب و رسانه ها، مشاهده ضعف اعراب و مسلمانان و نیز اتحاد اولیه و نصفه نیمه عربها (مخصوصن اعراب فقیر یا بدون نفت) با هدف مطرح شده نابودی اسرائیل، بقای خود را در سرکوبی، زورگوئی و کشتار دید. بطوریکه این روزها، وضعیت تعادل میان اعراب و اسرائیل، بشدت به نفع اسرائیل سنگینی می کند.
اسرائیل عملن بدنبال بدست آوردن حداکثر امتیازات ممکن با پرداخت کمترین هزینه است: تصاحب قسمت های عمده ای از کرانه باختری رود اردن، تعیین یک جانبه مرزهای شرقی (بطوریکه کشور فلسطین عملن بصورت یک یا حتی چند جزیره عربی در میان اسرائیل قرار بگیرد و با کشور دیگری هم مرز نباشد)، منع دائمی بازگشت آوارگان فلسطینی و بلعیدن بیت المقدس شرقی. و این همه بدون تلاش برای جلب رضایت اعراب و فلسطینی ها با دادن امتیازات دیگر. حتی در یک خاورمیانه بزرگ و با دولت های غیردشمن با آمریکا، آیا تحقق این ایده ها می تواند ضامن صلح ماندگار باشند؟