از یک پسر ژاپنی رفیقمان پرسیدم: "از آمریکائی ها بخاطر قضیه بمباران اتمی ژاپن متنفر نیستی؟". گفت که از آمریکائی هائی که بطور مستقیم در آن قضیه دست داشتند متنفره، همانقدری که از ژاپنی هائی که باعث شدند آن بمبها استفاده شوند. ولی از همه آمریکائی ها متنفر نیست. هرچقدر رو مخش کار کردم که نفرتشو برانگیزم، دیدم یارو منطقش قوی تر از این حرفاست.

پسر ژاپنی می گفت که ژاپن در کل از پیشرفت چین زیاد دلخوشی نداره، ولی کاری از دستش برنمی یاد! فقط می تونه بجای چین، بره و در کشور های دیگر از جمله هند سرمایه گذاری کنه. ژاپن مشکلش با چین اینه که با هم مرز مشترک دارند و طبیعتن تقابل منافع و بقیه صحبتها.

به دوتا از رفیق های هندی گفتم "آینده هند در دستان شماست". یکی گفت:"ما ترجیح می دهیم که در آینده آمریکا مشارکت داسته باشیم!" گفتم "ولی مادر هند منتظره بازگشت بچه هاشه". گفت "مادر هند یه میلیارد بچه داره. نمی تونه به همه توجه کنه. به بچه های دیگش برسه هنر کرده"
اون یکی هندی یه گفت"مادر وطن شما چی؟ منتظره شماس؟"
گفتم "مادر وطن ما رو فعلن چنان ...دن که حالا حالا طول می کشه حالش سر جا بیاد"