در مورد خشونت پلیس آمریکا، حرف و خبر زیاد است. هیچ شکی نیست که سطح خشونت ذاتی پلیس آمریکا زیاد است. البته این خشونت با توهین (که مثلن مختص پلیس و نیروی انتظامی ایران است) فرق دارد و در درجه اول بخاطر احتمال بسیار بالای آسیب رسیدن به پلیس است. اینجا پلیس ابتدا باید نگران زنده ماندن خودش باشد، چون برخورد با خلافکاران این ولایت، مثل برخورد با 4 تا دخترپسر میدان ولیعصر یا گلها نیست. این خلافکاران، اغلب مسلح هستند و خیلی زود هم اسلحه می کشند. مواجهه دائمی با خطر جانی، پلیس گشت خیابانی آمریکا را بسیار حساس و متمرکز بار آورده است (قابل قیاس با پلیس های سوسول مامانی کانادا که به اقتضای محیط، حتی عمومن مسلح هم نیستند). در این میان، دست ها نقش مهمی دارند. بطوریکه اولین اقدام پلیس در مواجهه با هر کسی، کنترل و در صورت کوچکترین احساس خطر، از کار انداختن دستها به هر نحوی است که البته می تواند بسیار غیر انسانی باشد (خواباندن روی زمین، مشت زدن به گیجگاه و ...)

با وجود همه این مسائل، دیدن ماشین گشت پلیس برای همه بویژه کسی که ماشین ندارد و پیاده اینورآنور می رود، در همه ساعات شبانه-روز، روحیه بخش و نعمت بزرگی است.