شعبده باز * The Illusionist

اگر فیلم این پایان مسخره و بشدت ماتریالیستی را نداشت، می شد گفت فیلم زیبائی است و همه چیز سر جای خود قرار دارد. بازیها و فیلم برداری نفس گیر است و کارگردانی و موسیقی هم که جای تعریف دارد. ولی اینجاست که هالیوود آن روی زشت خود را نشان می دهد. این پایان، در عمل راه را بر هرگونه احساس عمیق و همذات پنداری با قهرمانان می بندد و آنها را به شهوترانانی پست فطرت نزدیک تر می نمایاند که برای رسیدن به یکدیگر، حتی از قربانی کردن بیگناهی هم پرهیز ندارند.
حیف حیف. حیف به این فضا سازی کم نظیر از وین قرن نوزدهم. و حیف به بازی گیرای ادوارد نورتون که آخرسر معلوم می شود بازی در بازی یه کثیفی بیش نبوده است.